Αληθινές Ιστορίες Τρόμου

Πριν αρχίσεις να διαβάζεις σου προτείνω να περιμένεις να πάει η ώρα 12 το βράδυ .


*Ενα βράδυ δύο φίλοι έβαλαν ένα "περίεργο" στοίχημα. Το στοίχημα έλεγε οτι στις 12 τα
μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, ο ένας απο τους δύο φίλους, σημειωτέον ο πιο φοβιτσιάρης,
θα έπρεπε να πάει στο νεκροταφείο της περιοχής και να καρφώσει ένα μαχαίρι στο χώμα
δίπλα απο έναν τάφο. Θα κάρφωνε το μαχαίρι ουτως ώστε να αποδείκνυε στον φίλο του οτι
όντώς πήγε εκεί. Το έπαθλο θα ήταν ένα σεβαστό χρηματικό ποσό. Πλησιάζει λοιπόν η ώρα,
και ο ένας φίλος λέει στον άλλον οτι πηγαίνει να εκτελέσει την "αποστολή". Μόλις το
έκανε θα γυρνούσε πίσω στον φίλο του, με σκοπό να πηγαίναν το πρωί μαζί στο νεκροταφείο,
και αν υπήρχε το μαχαίρι καρφωμένο θα εισέπραττε τα λεφτά.
Ξεκινάει λοιπόν για να πάει στον προορισμό του.
Εκείνη την ημέρα έκανε κρύο και φυσούσε αρκετά, έτσι ο τύπος φόρουσε ένα μακρύ παλτό
σε στύλ καμπαρντίνας.Φτάνει λοιπόν δίπλα σε ένα τάφο και, κοιτώντας γύρω γύρω, σκύβει
για να καρφώσει το μαχαίρι στο χώμα. Κάνει μια απότομη κίνηση και καρφώνει το μαχαίρι
βαθιά στο έδαφος. Σηκώνεται να φύγει και νίωθει κάτι να τον κρατάει κάτω, εκείνη την
στιγμή παθαίνει καρδιακή προσβολή απο τον φόβο του, νομίζοντας οτι κάποιος τον κρατάει,
και πεθαίνει ακαριαία. Αυτό που τον κράτησε κάτω δεν ήταν κάτι άλλο απο το μαχαίρι το
οποίο είχε ο ίδιος καρφώσει βαθιά στο έδαφος, πιάνοντας όμως και το παλτό του μαζί.
Επειδή όμως δεν κοιτούσε κάτω, παρά μόνο τριγύρω του, δεν είδε οτι συνέβη κάτι τέτοιο.
Ο φίλος του απο τότε δεν μίλουσε απο το σοκ για ένα μήνα περίπου, αλλά πήγαινε συχνά
να αφήσει λουλούδια στον άτυχο νέο. Μια μέρα βρέθηκε νεκρός δίπλα απο τον τάφο του φίλου
του. Είπαν οτι δεν άντεξε τις τύψεις και αυτοκτόνησε.

*Αυτή η ιστορία δεν είναι τόσο τομακτική όσο θλιβερή: Μια γνωστή ιστορία υπάρχει με έναν στρατιώτη που γύρισε τελικά από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Τηλεφώνησε τους γονείς του από το Σαν Φρανζίσκο:

-Μαμά, μπαμπά, γυρίζω στο σπίτι, αλλά θέλω να ζητήσω μια χάρη, έχω ένα φίλο και θέλω να έρθει κι αυτός.
-Φυσικά, χαρά μας να μας τον γνωρίσεις.
-Πρέπει να ξέρετε κάτι όμως, πάτησε μια νάρκη και έμεινε ανάπηρος, έχασε το ένα του χέρι και ένα πόδι. Δεν έχει πού να μέινει τώρα και θα ήθελα να μείνει μαζί μας.
-Πολύ άσχημο αυτό παιδία μου, ίσως του βρούμε κάποιο μέρος για να μείνει.
-Όχι, θέλω να ζήσει μαζί μας...
-Γιέ μου, μίλησε ο πατέρας στο τηλέφωνο, δε καταλαβαίνεις τί ζητάς, ένας άνθρωπος με τέτοια αναπηρία θα ήταν μεγάλο βάρος για εμάς. Έχουμε τις δικιές μας ζωές, δε μπορούμε να αφήσουμε αυτόν να μας ανακατέψει. Καλύτερα να ξεχάσεις τον φίλο σου, έλα σπίτι σου, και αυτός θα βρεί το δρόμο του.
Σε αυτό το σημείο έκλεισε το τηλέφωνο, και οιγονείς δεν ξανάκουσαν τον γιο τους. Σε λίγες μέρες όμως είχαν μια κλήση από την αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο, και έμαθαν οτι ο γιός τους έπεσε από μια πολυκατοικία. Η αστυνομία υπέθεσε οτι ήταν αυτοκτονία. Οι γονείς του νεκρού στρατιώτη πήγαν αμέσως στο νοσκομείο για αναγνώριση. Εκεί έμαθαν κάτιο νέο: ο γιος τους είχε χάσει ένα χέρι κι ένα πόδι στο Βιετνάμ.

*Αληθινή Μαρτυρία κοπέλας: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΕΙΝΑΙ 100% ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΟΛΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΑΣ..ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ..ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΩΡΗΘΩ ΤΡΕΛΗ!!ΠΡΙΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΡΦΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ (ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ) ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΑΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ!ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΤΡΩΓΑΝ! ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΑΝΙΚΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΧΕΡΟΥΛΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ!

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΓΩΣΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΙΣΩΣ ΗΤΑΝ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΛΑ!ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΝΕΝΑΝ!!ΕΤΡΕΞΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΚΑΙ ΡΩΤΗΣΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΑΝ ΑΝΟΙΞΑΝ ΑΥΤΟΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΧΙ! ΤΟΥΣ ΕΙΠΑ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ,ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΑΝ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΝΑΨΕ ΛΙΒΑΝΙ..ΚΑΙ ΕΔΩ ΠΑΙΔΙΑ ΗΤΑΝ Η ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΣΗ..ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΙΒΑΝΙΖΕΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΣΠΑΝΕ ΟΛΑ ΤΑ ΥΑΛΙΚΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!ΠΑΘΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΟΚ! !ΕΙΧΑΜΕ ΜΕΙΝΕΙ ΑΦΩΝΟΙ!!ΣΕ ΠΟΙΟΝΝ ΝΑ ΤΟ ΛΕΓΑΜΕ ΑΥΤΟ? ΘΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΤΡΕΛΟΥΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ!!ΑΠΟ ΤΟΤΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΠΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΥΧΕΛΑΙΟ!!ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΙΟ!!!